മഴ ചാറുന്നുണ്ട്‌. വയല്‍വരമ്പ്‌ കുതിര്‍ന്നു തെന്നുന്നു. അമ്മ കുടയെടുക്കാന്‍ ഓര്‍മ്മിപ്പിച്ചതായിരുന്നു അയാളെ. അത്‌ ഒരു ഭാരമാകേണ്ട എന്നു കൃഷ്ണന് കരുതി. നനയുക തന്നെ. ചോലയില്‍ എവിടെയെങ്കിലും കേറി നിന്നാലും കാര്യമില്ല. മഴവെള്ളം ഇറ്റിറ്റു വീഴുന്നു. കവലയില്‍ ചെന്നാല്‍ രക്ഷപ്പെട്ടു.
ഇത് മൂന്നാം പ്രാവശ്യമാണ്‌ റിസല്‍ട്ടറിയാന്‍ പോകുന്നത്‌. കഴിഞ്ഞ രണ്ടിലും തോല്‍ക്കാത്തതുകൊണ്ടാണെന്നു തോന്നുന്നു തീരെ ഭയമില്ലയാള്‍ക്ക്‌. അല്ലെങ്കിലും പേടിക്കാനെന്ത്‌ ഒരു പേപ്പറും മോശമായെഴുതിയിട്ടില്ല.
ബസ്‌സിലിരുന്നു തന്നെ കൃഷ്ണന് കോളേജിന്റെ സജീവമായ കവാടം കാണാമായിരുന്നു.
ബസ്‌സിറങ്ങി റോഡു മുറിച്ചു കടന്നതേയുള്ളൂ അയാള്‍. പുറകില്‍ നിന്നു വിളിവന്നു. "കൃഷ്ണാ".
വിശ്വംഭരനായിരിക്കും. അവന്റെ മുഴങ്ങുന്ന ശബ്ദം തന്നെ.
വിശ്വംഭരന്‍ പ്രസന്നവദനനാകാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ തോന്നി കൃഷ്ണന്.
"നിന്റെ റിസല്‍ട്ടു ഞാന്‍ നോക്കി. ക്ലാസ്‌സുണ്ട്‌. എന്നെ ആ തൊലഞ്ഞ സാധനം ചതിച്ചു. നിന്റെ ആ ഇഷപ്രാണേശ്വരിയില്ലേ, മാത്‌സ്‌. അച്ഛന് അത്യാഗ്രഹം മൂത്തിട്ടാ. ഞാന്‍ അന്നേ പറഞ്ഞതാ വല്ല ആര്‍ട്‌സ്‌ ഗ്രൂപ്പും എടുത്താ മതിയെന്ന്‌."
വിഷമങ്ങള്‍ വിദൂഷകന്റെ വേഷംകെട്ടി മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു വിശ്വംഭരന്‍. വീട്ടില്‍ ധാരാളം കാശുണ്ട്‌. പക്ഷേ അച്ഛന്റെ പിശുക്കുകൊണ്ട്‌ പരസഹായമായിരുന്നു ക്യാന്റീനിലും ചന്ദ്രന്റെ മുറുക്കാന്‍ കടയിലുമൊക്കെ മാര്‍ഗ്‌ഗം.
പാസ്‌സായീ എന്നു കേട്ടപ്പോള്‍ കൃഷ്ണന് ആശ്വാസംതോന്നി.
"പേടിക്കണ്ടെടോ, സെപ്തംബറില്‍ എളുപ്പത്തില്‍ എഴുതിയെടുക്കാം. മാത്‌സ്‌ അല്ലേ, ഇഷം പോലെ സമയവുമുണ്ട്‌." കൃഷ്ണന് വിശ്വംഭരനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
"ഓ അതൊക്കെ കള. വരാനുള്ളതു വന്നു.വീട്ടില്‍ നിന്ന്‌ പുറത്തിറങ്ങിയാലേ നാലു കാശു കാണാന്‍ കിട്ടൂ. സെപ്തംബര്‍ എക്സാമെന്നു പറഞ്ഞിനി രണ്ടു മൂന്നുമാസം എന്തെങ്കിലും കിട്ടിയേക്കും. പാസ്‌സായാല്‍ രക്ഷപ്പെട്ടു. കര്‍ണ്ണാടകത്തിലെവിടെയെങ്കിലുമുള്ള ഒരു എഞ്ചിനീയറിംഗ്‌ കോളേജില്‍ അച്ഛന് കൊണ്ടുപോയാക്കും. പിന്നെ ആരുടേയും മുഖം കാണേണ്ടി വരില്ല. മാസാമാസം മണിയോര്‍ഡറിന് ഒപ്പിട്ടുകൊടുത്താല്‍ മതി. അങ്ങോര്‍ക്കു പറഞ്ഞു നടക്കേംചെയ്യാല്ലോ മോന്‍ എഞ്ചിനീയറാണെന്ന്‌."
വിശ്വംഭരനുമൊത്ത്‌ കൃഷ്ണന് കാന്റീനില്‍ നിന്ന്‌ ചായകുടിച്ചു. വിശ്വംഭരന്‍ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട്‌. ക്യാന്റീനിനടുത്തെ കെമിസറ്റ്രി ലാബ്‌, ഫുട്‌ബോള്‍ ഗ്രൗണ്ട്‌, മതിലിനു പിന്നിലെ റബര്‍ എസ്റ്ററ്റ്‌. എല്ലാം ഒന്നുകൂടി അയാള്‍ നോക്കിക്കണ്ടു. ബി.എസ്‌.സി മാത്‌സ്‌ ഇവിടെയില്ല. ഇങ്ങോട്ടുള്ള അവസാന വരവുകളില്‍ ഒന്നാണിത്. ഇനി മാര്‍ക്കുലിസ്‌റ്റും ടി.സിയും വാങ്ങാന്‍. പിന്നെ തീര്‍ന്നു.
വിശ്വംഭരന്‍ എങ്ങോട്ടോ വഴി തിരിഞ്ഞു പോയി. കൃഷ്ണന് സ്‌റ്റാഫ്‌ റൂമിലേക്കു നടന്നു. കാണേണ്ടയാള്‍ അവിടെത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു-ശര്‍മ്മസാര്‍. പുറത്തേക്കുനോക്കി നിശ്ചലനായിരിക്കുകയാണ്‌ അദ്ദേഹം. തടിച്ച ഗ്ലാസ്‌സുകള്‍ക്കുള്ളിലൂടെ ആ കണ്ണുകള്‍ രണ്ടും തുറിച്ചു നോക്കുന്നതു പോലെ തോന്നി കൃഷ്ണന്.
"സര്‍, ഫസ്‌റ്റ്‌ ക്ലാസ്‌സുണ്ട്‌." ചെന്നയുടനെ കൃഷ്ണന് പറഞ്ഞു.
"ഗുഡ്‌, മാര്‍ക്കറിഞ്ഞോ?"
"ഇല്ല. മാര്‍ക്ക്‌ലിസ്‌റ്റ്‌ നാളെക്കിട്ടുമായിരിക്കും."
"മാത്‌സിനു ഫുള്ളുണ്ടാവുമോ?"
"ഉവ്വ്‌"
"ഇനി എഞ്ചിനീയറിംഗിനു പോകുന്നുണ്ടോ?"
"ഇല്ല, മാത്‌സ്‌ എടുക്കാമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു."
"വിചാരിച്ചാല്‍ പോര എടുക്കണം. പോള്‍സില്‍ ചേര്‍ന്നാല്‍ മതി അവിടുത്തെ നല്ല ഡിപ്പാര്‍ട്ടുമെന്റാണ്‌."
പഠനത്തെ സംബന്ധിക്കുന്ന ധാരാളം കാര്യങ്ങള്‍ പിന്നെയുംസംസാരിച്ചു. കൃഷ്ണന് പുറത്തിറങ്ങുമ്പോള്‍ ഉള്ളു നിറയെ ശര്‍മ്മ സാറായിരുന്നു. ഗണിതശാസ്ര്തത്തെ ആസ്വദിക്കാന്‍ പഠിപ്പിച്ചത്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ക്ലാസ്‌സുകളാണ്‌. പിന്നെ തന്നോടുണ്ടായിരുന്ന ആ പ്രത്യേക മമത. അതായിരുന്നു എപ്പോഴും ഒരു തണല്‍- കൃഷ്ണന് ഓര്‍ത്തു.
മെലിഞ്ഞ ശരീരം. ശിരസ്‌സിനു താങ്ങാവുന്നതിലും അധികം മുടി. കൊച്ചു കണ്ണുകളെ വലുതാക്കുന്ന തടിച്ച ഗ്ലാസ്‌സുകള്‍. അതാണു ഡോക്ടര്‍ ശര്‍മ്മ. ലക്‌ചററായിട്ട്‌ മൂന്നോ നാലോ വര്‍ഷമേ ആയിട്ടുള്ളൂ. എങ്കിലും ഒരു പ്രഫസ്‌സറിന്റെ പാകത നടപ്പിലും ചെയ്തികളിലും. പുറത്തെ ഒരു നല്ല ഒരു യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയില്‍ നിന്നാണദ്ദേഹം പി. എച്ച്‌. ഡി എടുത്തിട്ടുള്ളത്‌. ഇവിടെ ജോലി ചെയ്യുന്നതില്‍ അദ്ദേഹത്തിനു വിഷമമുണ്ട്‌. മാനേജുമെന്റിന്റെ അഭ്യര്‍ത്ഥനയാണ്‌ വിട്ടു പോകുന്നതില്‍ നിന്നു ഡോ. ശര്‍മ്മയെ തടയുന്നത്‌. ഇവിടെ പ്രീഡിഗ്രിക്കാര്‍ക്കു മാത്രമേ മാത്‌സ്‌ എടുക്കാനാവുകയുള്ളൂ. അറിവിന്റെ താളുകളില്‍ പറ്റുന്ന പൊടിപടലങ്ങള്‍ തട്ടിക്കളഞ്ഞ്‌ പുത്തനാക്കാനവസരം കിട്ടില്ലല്ലോ എന്നാണ്‌ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദുഃഖം.
എപ്പോഴും പറയുമായിരുന്നുഃ നാം കുറെയേറെക്കാര്യങ്ങള്‍ പഠിക്കകയും അനുഭവിക്കുകയും ചെയുന്നു. കാലത്തിനു പോറലേല്‍പിക്കാനാവാതെ അവയില്‍ ഏതെങ്കിലും അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതാണു വിജ്ഞാനമെന്ന്‌. വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ ഇടയില്‍ ഡോ.ശര്‍മ്മ ഒരു കടംകഥ ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിനു സ്‌കൂള്‍ ഫൈനലിന്‌ വെറും പാസ്‌സ്‌ മാര്‍ക്ക്‌ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളുവത്രേ. പ്രീഡിഗ്രിക്ക്‌ ആദ്യവസരത്തില്‍ ഇംഗ്ലീഷിന്‌ തോറ്റു. അതു പാസ്‌സാക്കി എടുത്തതില്‍ പിന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിട്ടില്ല, ഉയരങ്ങളിലേക്കുള്ള പ്രയാണം മാത്രം.
ഡോ. ശര്‍മ്മയുമായി കൂടുതല്‍ അടുക്കാനുള്ള സാഹചര്യം കൃഷ്ണന് ഓര്‍ത്തു. അന്നു തിങ്കളാഴ്‌ചയായിരുന്നു. എന്തോ ആവശ്യമുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ പതിവിലും നേരത്തെ അമ്പലക്കുളത്തിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു. അമ്പലത്തിന്‌ ,മുന്‍പിലും കുളത്തിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നും പടികളുണ്ട്‌. ചുറ്റിക്കറങ്ങിയും പോകാം. അന്നു ചെന്നപ്പോള്‍ പടികള്‍ ഒന്നും തുറന്നിരുന്നില്ല. കുളത്തിനടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ ശര്‍മ്മസാര്‍ പടിക്കു പുറത്ത്‌ തൊഴുതു നില്‌ക്കുന്നതു കണ്ടു.
ഇരുളിന്റെ പാട അവശേഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും കൃഷ്ണനെ മനസ്‌സിലായി അദ്ദേഹത്തിന്‌.
"കൃഷ്ണകുമാറല്ലേ?" അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു. രണ്ടാം വര്‍ഷം ആരംഭിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നതേയുള്ളൂ. പേരുകള്‍ ശരിക്കു പഠിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടില്ല അദ്ധ്യാപകര്‍.
"അതേ, സാറിവിടെ?"
"എനിക്കിന്നാടോ ആഴ്‌ച തുടങ്ങുന്നത്‌. ഒന്നു കുളിച്ചു തൊഴുതാല്‍ പ്രത്യേക സുഖമാണ്‌. അതും ശിവന്റെ അമ്പലത്തിലായാല്‍ കേമായി".
യുക്തിയുക്തം പറയുകയും സിദ്ധാന്തങ്ങളെ തെളിയിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഡോ. ശര്‍മ്മയുടെ കടംകഥകളിലേക്ക ്‌ഒന്നുകൂടി. വഴിയില്‍ സ്‌കൂട്ടറിരിപ്പുണ്ട്‌. രണ്ടു മയിലുകളോളം അകലെ നിന്നാണ്‌ ശിവക്ഷേത്രവും തേടി അദ്ദേഹം എത്തിയിരിക്കുന്നത്‌.
വേറൊരു ദിവസം.
കോളേജു മാഗസിന്റെ സ്‌റ്റാഫ്‌ എഡിറ്റര്‍ അദ്ദേഹമായിരുന്നു. സങ്കോചത്തോടെയാണ്‌ കൃഷ്ണന് ഒരു കവിത കൊടുക്കുവാന്‍ സ്‌റ്റാഫ്‌ റൂമിലെത്തിയത്‌.
"സര്‍, മാഗസിനിലേക്കൊരു കവിത.........."
കൈയിലേക്കു കൊടുത്തു.
"മാഗസിനിലേക്കായി എഴുതിയതാണോ, അതോ, സാധാരണ എഴുതാറുള്ളതാണോ?"
"വല്ലപ്പോഴുമൊക്കെ....."
"വായന എങ്ങനെ?"
"മലയാള പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കാറുണ്ട്‌". കൃഷ്ണന് പറഞ്ഞു.
"ഇംഗ്ലീഷും വേണം. പിന്നെ ഒരു കാര്യം. ഇടക്കുനിന്ന്‌ തുടങ്ങരുത്‌."
"എന്നു വച്ചാല്‍......"
"ആധുനികരിയിലേക്ക്‌ നേരെ കേറണ്ടാന്ന്‌. ക്ലാസിക്കുകളുടെ നല്ല പുനരാഖ്യാനങ്ങള്‍ നമ്മുടെ ലൈബ്രറിയിലുണ്ട്‌ അവയില്‍ നിന്നു തുടങ്ങിയാല്‍ മതി."
"ശരി സാര്‍".
"കവിതയും നല്ല കഥയുമൊക്കെ വായിക്കുമ്പോള്‍ കണക്കു പഠിച്ചവന്റെ കൂര്‍മ്മബുദ്ധി മാറ്റി വച്ചേക്കണം. ആത്മാവിഷ്‌ക്കാരം ഗണിതശാസ്ര്തത്തിന്റെ ഭാഷയില്‍ വസ്തുനിഷ്‌ഠമാകണമെന്നില്ല. എന്നുവച്ചാല്‍ നമ്മുടെ ഗണിതം ആ നിലയിലേക്കു വളന്നിട്ടില്ലാന്നര്‍ത്ഥം. ഉത്തമ സാഹിത്യം കാലാതീതമാണ്‌. നാലുമാനങ്ങളുള്ള ഒരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യം എന്നു കരുതിക്കൊള്ളൂ. ഗണിതത്തിലെ മൂന്നക്ഷരങ്ങളുടെ പരിധിക്കുള്ളില്‍ അതിനെ മെരുക്കി നിര്‍ത്താനാവില്ല. ഇറ്റ്‌ ക്യാന്റ്‌ ബീ കംപേര്‍ഡ്‌ വിത്ത്‌ ദ സയന്‍സസ്‌........" ഡോ.ശര്‍മ്മ വാചാലനാവുകയായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ അന്യമായിരുന്ന മറ്റൊരു മുഖം അനാവരണം ചെയ്യപ്പെടുകയും.
ആ ബന്ധം വളന്നു. കൃഷ്ണനു മുകളില്‍ ഒരരയാലായി ഡോ.ശര്‍മ്മ. സുഹൃത്തിന്റെ സ്ഥാനത്തേക്ക്‌ അദ്ദേഹം ഇറങ്ങി വരുന്നതും പിതാവിന്റെ സ്ഥാനത്തേക്ക്‌ ഉയരുന്നതുമൊക്കെ അയാള്‍ കണ്ടു.
പഴയ മുഖങ്ങളൊക്കെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നുണ്ട്‌. ചിലവ ആഹ്ലാദം കൊണ്ടു തുടിക്കുന്നത്‌, മറ്റു ചിലത്‌ മ്ലാനതയില്‍ ഭംഗി നഷപ്പെട്ടത്‌. കുശലം പറഞ്ഞും ഭാവി കാര്യങ്ങളെപ്പറ്റി ചര്‍ച്ച ചെയ്തും എല്ലാവരും പിരിഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നു. സബ്‌ജക്ടിനു നല്ല മാര്‍ക്കു പ്രതീക്ഷിക്കുന്നവര്‍ എഞ്ചിനീയറിംങ്ങിനു പോകാനാണു ശ്രമിക്കുന്നത്‌. ആ ആഗ്രഹം കൃഷ്ണന് പണ്ടേ വേണ്ടന്നു വച്ചതാണ്‌. മാത്തമാറ്റിക്സ്‌ എടുത്ത്‌ ബി.എസ്‌സ്‌.സിക്ക്‌ പോകുന്നു എന്നു പറയുമ്പോള്‍ പലരും അത്ഭുതംപ്രകടിപ്പിക്കുന്നു.
ബസ്‌സിലിരിക്കുമ്പോള്‍ ഈ വിജയവാര്‍ത്ത അറിയിക്കാന്‍ അച്ഛനില്ലല്ലോന്ന്‌ കൃഷ്ണന് ഓര്‍ത്തു. പത്താംതരം പാസ്‌സായപ്പോള്‍ കോളേജില്‍ പോകാനായിരുന്നു ആഗ്രഹം. അച്ഛനോടതു സൂചിപ്പിച്ചു. നിരാശയായിരുന്നു ഫലം. അച്ഛന്റെ വാക്കുകള്‍ ഇപ്പോഴും കാതില്‍ മുഴങ്ങുന്നു, "കൃഷ്ണാ, കോളേജിലാണെങ്കില്‍ അഞ്ചുകൊല്ലം പഠിക്കാതെ ഒരു ഡിഗ്രി കിട്ടില്ല. എന്നാലും ഒരു ജോലിക്കു വിഷമം. രണ്ടു കൊല്ലം തെണ്ടീട്ടല്ലേ മനോഹരന്‌ ഒരുദ്യോകം കിട്ടിയത്‌; അതും നക്കാപ്പിച്ചക്ക്‌. എന്റെ കണ്ണടയും മുമ്പ്‌ നീ എവിടെയെങ്കിലും എത്തണമെന്ന് എനിക്കാഗ്രഹമുണ്ട്‌. അതുകൊണ്ട്‌ സമയം കളയാതെ ഒരു പണി പഠിക്ക്‌."
കൃഷിക്കാരനായ അച്ഛന്. ഇരുന്നു തിന്നാനുള്ളതൊന്നും അദ്ദേഹം സമ്പാദിച്ചിട്ടില്ല.
കൃഷ്ണന് അന്ന് ഒന്നും എതിര്‍ത്തു പറഞ്ഞില്ല. എതിര്‍ക്കാന്‍ അതില്‍ ഒന്നുമുണ്ടായില്ല എന്നല്ലേ വാസ്തവം. അങ്ങനെ ഐ.ടി.ഐയില്‍ ചേര്‍ന്നു, വെല്‍ഡര്‍ ട്രേഡെടുത്ത്‌. ഒന്നരക്കൊല്ലം കഴിഞ്ഞ്‌ പുറത്തിറങ്ങിയത്‌ വലിയ പ്രതീക്ഷകളോടെയായിരുന്നു. കാത്തിരിപ്പ്‌ കുറെ നാള്‍ തുടര്‍ന്നു. അപ്രന്റീസായിട്ടു പോലും എങ്ങും വിളിച്ചില്ല. അച്ഛനാണ്‌ ഏറ്റവും നിരാശനായത്‌. അത്‌ പലപ്പോഴും പ്രകടിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഒരു നല്ല വഴിക്ക്‌ തിരിച്ചുവിടാന്‍ സാധിച്ചല്ലല്ലോ എന്നോര്‍ത്തായിരിക്കും.
പിറ്റേക്കൊല്ലം പ്രീഡിഗ്രിക്കു ചേരാന്‍ കൃഷ്ണന് അനുവാദം ചോദിച്ചു. മൗനമായിരുന്നു മറുപടി. അമ്മയോടു പറഞ്ഞത്രേഃ അവന്റെ ഇഷം പോലെ ചെയ്തോട്ടെ തടുക്കണ്ടാ എന്ന്‌. പാവം. സമാധാനത്തോടു കൂടി കണ്ണടക്കാനായില്ല. കൃഷ്ണന് ഓര്‍ത്തു.
ഉമ്മറത്തു തന്നെ അമ്മയിരുപ്പുണ്ട്‌. ചിരിച്ചുകൊണ്ട്‌ അയാള്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ തന്നെ മനസ്‌സിലാവുമായിരിക്കും. ചോദ്യരൂപേണയായിരുന്നു അമ്മയുടെ നോട്ടം.
"ജയിച്ചു. ക്ലാസ്‌സുണ്ട്‌."
സമാധാനം ആ മുഖത്തിനു വെളിച്ചം കൊടുക്കുന്നത്‌ അയാള്‍ക്കു കാണാം. പിന്നെ അവര്‍ കണ്ണടച്ചു കുറെ നേരമിരുന്നു. ഭഗവതിയും അച്ഛന്റെ ആത്മാവുമൊക്കെ ഇപ്പോള്‍ അമ്മയുടെ മനസ്‌സിലുണ്ടാവും. പറമ്പിന്റെ കിഴക്കേ മൂലയിലേക്ക്‌ കൃഷ്ണന്റെ കണ്ണുകള്‍ താനേ പോയി. അവിടെയിപ്പോഴും ധൂമവലയങ്ങളുള്ളതു പോലെ. ആ നല്ല ഹൃദയം ഇപ്പോള്‍ എവിടെയാണെങ്കിലും സന്തോഷം കൊണ്ടു വേഗത്തില്‍ സ്പന്ദിക്കുന്നുണ്ടാവും. അമ്മയെ അയാള്‍ ഒളിഞ്ഞു നോക്കി. ആ ചുവന്നു കലങ്ങിയ കണ്ണുകള്‍ എല്ലാം ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നവയാണ്‌.
"മോനേ പെരിഞ്ചേരിയില്‍ നിന്ന്‌ അമ്മാവന് വന്നിരുന്നു. പറമ്പില്‍ വാഴക്കന്ന്‌ ആയോന്നറിയന്‍ വന്നതാ. പണിക്കാരെ ആരേം കിട്ടിയില്ല പറിക്കാന്‍."
"തിരിച്ചു പോയോ?"
"ഉവ്വ്‌. നിന്നോടൊരു ദിവസം അങ്ങോട്ടു ചെല്ലാന്‍ പറഞ്ഞു. അമ്മാവന് എന്തോ നിന്നോടു പറയാനുണ്ടത്രേ."
"പോകാം."
"എന്നാ, നാളെത്തന്നെ പൊയ്ക്കാള്ളൂ. വൈകിയാല്‍ നീ പോവില്ല. ഞാന്‍ നിന്റെ കാര്യങ്ങളെല്ലാം അമ്മാവനോടു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്‌."
കൃഷ്ണന് മുറിയില്‍ ചെന്നു കിടന്ന്‌ ജന്നല്‍ തുറന്നപ്പോള്‍ തണുത്ത കാറ്റ്‌ ഉള്ളിലേക്ക്‌ കയറി.
എല്ലാം അയാള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചതായിരുന്നു. എങ്കിലും ആശങ്കകളുടെ മഴമേഘങ്ങള്‍ പെയ്തു തീര്‍ന്നപ്പോള്‍ പ്രത്യേക സുഖം മനസ്‌സിന്‌.
Thursday, September 14, 2006
അധ്യായം ഒന്ന്
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ബൂലൊഗത്തെ അദ്യത്തെ നോവലാണൊ ഇത് ? ഏന്നാണ് അടുത്ത ലക്കം ?
നോവലിന്റെ ബാക്കി ഒന്നിച്ചിടുവാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ പണിയുകയാണ്. ഒപ്പം അതിന്റെ ഒരു പി.ഡി.എഫ്. ഫയലും.
ദയവായി കാത്തിരിക്കുക.
ഇത് നെറ്റുവഴി പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ആദ്യത്തെ മലയാള നോവലാകാന്‍ വഴിയുണ്ട്. 2000-ല്‍ പുഴ.കോം-മിലാണ് ഇത് ആദ്യമായി തുടരനായി പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു തുടങ്ങിയത്. അന്ന് കാര്യമായി ഒറിജിനല്‍ മലയാളം കണ്ടന്റൊന്നും നെറ്റില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; വാര്‍ത്തകളല്ലാതെ.
ബൂലോഗത്തിലെ കാര്യം അറിയില്ല.
ആദ്യ അധ്യായം വായിച്ചു.നല്ല വായനക്കുള്ള കേളികൊട്ട്‌ കേൾക്കാൻ പറ്റുന്നുണ്ട്‌.
തുടരട്ടെ.
കാത്തിരിക്കാം...
തുടരട്ടെ.
കാത്തിരിക്കാം...
Post a Comment